مهمترین زمینۀ پذیرش عقاید حقه و صحیح، اعتقاد به عقود و ایقاعات و پای بندی به حقوق دیگران می‌باشد. به این معنی که هر شخصی که در مقابل سخنانش پای بند است این شخص زمینۀ بسیار خوبی جهت پذیرش اعتقادات دارد و بالعکس کسی که به هیچ سخنی پای بند نیست و به معاملات خود شامل نکاح و بیع و شرا از روی مبانی رفتار نمی‌کند این نمی‌تواند معتقداتی داشته باشد و این مطلب اول نکته‌ای است که رابط بین مسایل اعتقادی و احکام نیز هست فلذا آن را در اینجا ذکر کردم.
اعتقاد به عقود و ایقاعات از عقاید همۀ ادیان الهی است و مردم حجاز بدلیل اینکه معاملات در بینشان رایج بود و به عقود و ایقاعات خود نسبت به سایر ملل بیشتر پای بند بودند، این سعادت و لیاقت را پیدا کردند که نبی مکرم صلی الله علیه و آله و سلم در بینشان برانگیخته شود و باید بگویم پیش نیاز اعتقادات، باور به لزوم پای بندی به آثار عقود و ایقاعات است. در حدیث به ما رسیده است:
لا دیِّنَ لِمَنْ لا عَهْدَ لَهُ
می‌دانیم که عقد مهمتر از عهد است پس نتیجه می‌گیریم کسی که عقود و ایقاعات را باور ندارد نمی‌تواند معتقداتی داشته باشد و کسیکه عقود و ایقاعات را قبول نداشته باشد غذای حلال نمی‌خورد و روابط جنسی او مبتنی بر فساد است و منشأ ولادت صحیح هم نخواهد داشت در حدیث به ما رسیده است:
